Friday, 29 April 2016

පසන් කොඩිකාර





















ආවා ගියා ද 
ගිහින් ආවද  
මෙහේම හිටියද 
තවමත්
ඇවිත්
නැද්ද?

ඒ කෙසේ වෙතත්... 

හීන් ම හීන් හඬකි 
ඇසුන නෑසුන 
සුවඳකි 
අතැඟිලි අතරින් ගිලිහෙන 
රසදියරකි 
දැනෙන නොදැනෙන ස්පර්ශයෙන් 
නොමැකෙන දෑ  කළ.


පිටස්තරයෙකි පිටුවහල් කළ 
හැඳුනුම් පතක් නොමැති 
නන්නාඳුනන හිතවතෙකි 
නේවාසිකයෙකි 
අනේවාසිකකම් කියා දෙන  
          ජීවිතයේ 
          ගීතයේ 
          වචනයේ           
          වීදියේ 
          ප්‍රේමයේ.
නික්මයාම තුල ජීවමානයි 
පරාජිතයි ඔහු අප පැරදුන බැවින් 
පිබිදී සිටී අප  අවදි කළ  බැවින්
තවමත් අසල්වාසියෙකි  
විශ්වාස කළ සත්‍යයන් ද 
අවතැන් වීම වෙනුවෙන්ද 
පෙනී සිටි බැවින් 
දෛනික සිපිරිගෙදරින් 
පලා  ගොස් 
තහනම් දේශයේ සිත් සේ 
මං පෙත් හෙළි කළ බැවින්  
මළවුන් අතර ජීවත් වූ බැවින්  
මියගොස් ජීවිතයට වරමක් 
දිනාගත් බැවින් 
කළු-සුදු විශ්වයකට  
වර්ණ වත් කරයි 
හීන් ම හීන් හඬකින් 
සුවඳකින් නම් කල නොහැකි.   

For Pasan Kodikara

He came in and went out
or was it the other way about?
Anyway, 
he was a whisper and a fragrance
utterly intangible
and yet with intangibility stamped
a presence that stayed and stayed;
he was ‘out’
as in outcast and un-belonged
he was ‘in’ 
in a way we could never be,
in life
in song
in word
in love
omnipresent in absence
absent in his astrally 
lost because we were lost
found because he found us
just by being
by inhabiting fidelity
to held beliefs of un-belonging
by trespassing 
out of everyday prisons 
by living 
among the dead
by dying
to enter the afterlife 
of life he crafted
with whisper and fragrance.



Also read:

තිරය විවර වූයේ පරිපූර්ණ බොහීමියානුවාගේ නික්ම යෑමට යි

පසන් කොඩිකාර: පරිවර්තනයේ අතුරුදහන් වූ කවියෙක්