දසේ*

අසේලා අබේවර්ධන ගේ චිත්‍රයකි 

දරාගත නොහැකි දේ පෙරා ඉවතලා
ඉවසිය හැකි දුක් පමණක් ඉතිරි කොට
ප්‍රමාණය ගුණය අනුව
ඒ ඒ රාක්කවල අහුරා
කඳුල සුසුම සදහටම පිටමං කොට
කාල-මකනය ට අකුරටම
ඉටු කරන්නට සිය වගකීම
දස වසක් මදි වුනා දසේ...

බොලීවියා වේ උසම උස කඳු මුදුන් වලින්
අත් තටු කියත්
කපමින් අහඹු ගිම්හානයක
අහඹු රාත්‍රියක්
මා වෙත පැමිණියේ
බිඳුණු පතක් සේ
දේදුන්නක පෙඟවුනු
ඒ උඹ මයි දසේ...

ඉතිහාසයේ සදාතනික පැන
දබරැඟිලි දිගු කරමින්
වද දුන්නා  මට දසේ...


මතකයෙන් තෙත බරිත ව
ප්‍රශ්න කිරීමට සිදු වුන මට
පිළිතුරු නොදී නික්ම ගිය උඹෙන්:

කියපන් දැන්!
විස්තර කරපන්
ඒ වේදනාබර මොහොත!

ඉටු නොවු
දුප්පත්ම දුප්පත්
පැතුමක් දෙකක්
සිහි වුනේද,
මතක් වූවාද
හදිස්සියේ තෝරපු
දුප්පත් සටන් පාඨ උඹට?

පැහැර ගත් විට දැනුනිද
පහර දෙන විට රිදුනිද?
විය යුතු මුත් නොවුණු සිහින
මැකුවා ද ඒ රිදුම්?

කැපුම් සීරීම්
කැඩුම් බිඳුම්
එතූ සුළං වෙළුම්
පැමිණුනේ කැටුවද
කිරි සුවඳ?


වධකයා ගේ සතුට සොරකම් කල
ඒ කාලකණ්නි මොහොත
ඉතින් විස්තර කරපන්.


වා තලයට දන් දුන්
ඒ අවසන් හුස්ම පොද
කොහේ කොතැනක
ලැගුම් ගත්තේද?
අත් පා අතු බවට පෙරළා
පොතු සදා උඹේ හමෙන්
සැදු ගසේ කොල අතරේ
හැංගුනාද එය?
අවසන් ගමන් ගියේද එය
උඹේ ලස්සනම ලස්සන දෑසින්
අනන්තයට ගලා ගිය
උඹටම උරුම වූ
දුක්මුසු බැල්ම දිගේ
අවසන් උත්තමාචාරයක් ලෙස
අධිශ්ටානය ට හෝ අවනත වීම ට?

මතකයන් සහ  පැරණි කතා අතරින්
උඹ එන්නේ කොටස් වශයෙන්
දුර ඈතක සිට යි දසේ
දිග හැරෙන වෙළුම් පටයක් දිගේ
කඳුළු බින්දුවක සැඟවී...
ඉතින් කියපන් තව කිසිත්
කියන්නට නැති තෙක්
කියපන් දසේ
කියපන් මට
නැවත වැළඳ ගත නොහැකි නිසා
උඹව.

*දසනායක අසූව දශකයේ පේරාදෙණි සරසවියේ ශාස්ත්‍ර පීඨ යේ ශිෂ්‍ය නායකයෙක්.  1988-89 භීෂණ සමයේ නුවර අවට අත්අඩංගුවට ගෙන, වද හිංසා පමුණුවා, හතරට කපා දමා ඔහුගේ අත් පා ගසක තැනින් තැන එල්ලා තිබුන බව වාර්තා විය.

Death Notice

Every character scripted in

the kings, queens and ghosts

the jester and the prince

the pothe gura and the purohitha

clothed in wit and meaning

comment and critique 

armed with song and slogan

literary allusion 

and flipping of text,

they were there

on the street

in the street

with and for the street:

and every line and lyric

gesture and glance

and all the props and make-up

that turned player into audience

made street stage and stage street

float like ghosts behind a king and citizen

teacher and student 

it is the unscripted theatre moment

the mortalizing of the immortal,

the flight of he who never would flee,

the cremation of he who would not die.

[From the collection 'Stray Kites']

*Written upon the death of Gamini Haththotuwegama. 

Ode to garments

For the blurring of line
melting of infinities
explosion of impossibility
there’s an unclothing-prerequisite.
The seen and touched
thus drop to footnote
in a flesh-flesh tale
but love and loving
are soil and seed
for garments
of other spin
leaf and petal and thorn
weaver their other-decencies
by and by.

[Inspired by the line drawings of Gamini Abeykoon]

The Republic of Faith

The omnipresent is touched
in the caressing of cross
fingering of beads
waving of flag
kissing of a ring
and offering forehead
for Papal lip.
The omnipresent is touched
when divinity is drawn
from its other habitations
heart and mind,
thought and act
in matter and spirit
the affirmation
of more abiding covenents
in the savior’s word
in the before and after
of all Jerusalems
in the beyond
of all resurrection.