රියදුරු කාමරයේ මම

12.43
පස් වරුවක.

හුරු පුරුදු
නෝක්කාඩු
සුලබ විහිළු
ඇමතුම්
පිටවීම්
වාහන සද්ද
ඒයි ඕයි
අඩෝ මචං
මෙහෙ ට වර
පල
කුණුහරුප සමග
අභිනිෂ්ක්‍රමණය කර ඇති
ආයතනික තහනම ක
අතුරු කතාවකි.

සීතලක මායාව මවන්නට
ඇස්බෙස්ටොස් උණුහුමක්
කරකවන විදුලි පංකාව,
ඉහිරුනු තේ කහට පැල්ලමින්
විචිත්‍ර වූ මෙට්ට
උඩු කය බැහැර කල කමිස
සිය දිවි හානි කරමින්
බිත්ති වල තැන තැන
මංමුලාවුණ ගිනිකූරු
කොසු නොමැති පොලවේ
අළු දුහුවිලි මත
වැතිරුණ
කාර්යාලයකි
සර්වසම්පූර්ණ වූ.

ඉතින් මම
රියදුරු ලෙස
කතෘ ගේ රිය පදවන

තුන්-සාමාජික වෘත්තීය සමතියක 

සාමාජිකත්වයේ අවසරින්
පලා ගිය මිතුරන් ද
ඔවුන් ට එපාවුණ
මාවත් ද සොයමින්
කහ ඉර නොහඳුනන මිනිසුන්
එලවමින් පසෙකට
මොහොතකට ඉඩ දුනිමි
පිනි බින්දුවක සිරවුණ
එන්නට
ලැඟුම් ගන්නට
නිදි කරවන්නට.

The drivers' room

There's no one here now,

12.43 pm on Saturdays

is an out-of-bound story

and out of character too,

just the illusion of coolness

spun by a fan rebelling 

against asbestos heat,

bunk beds stained with careless tea

men-less shirts 

in suicidal suspense 

broomless floors

lost matchsticks and ash

an office, nevertheless

and I

driver of an editor's car

member of a union

of three

wander on roads 

armed with highway code

shoo away the pedestrian

make way for a moment 

locked in amber

abandon work

and submit 

to blessed slumber. 

The wrecking and wreckage of words

There were words 

so many in so many ways configured

tapestries and nondescript doormats 

love notes and excuses.

There were words,always

and I never asked who made them

I never asked 

why they never asked permission;

they came, stayed, marked

erased and left.

I didn't ask where or why

and didn't follow  

not into gutter and drain

not into cloud or river.

There were words then

and they camouflaged of silence

shielded solitude.

But now

each word I send reveals

in reading and in the unclothing.

I should freeze in the cold sun

of exposures unfamiliar.

It's warm

in the un-wording

and the irrelevancing of text. 

Flight of the shadow grain

When questions generate questions

in a back-forth of metaphor 

where grain is planted in light

watered by shadow 

and the harvest threshed

in and with silence 

a heart cannot but break

and in the freedom of fracture

fly.

At the intersection of insomnias

There are wild swans
that shape forests and lakes

tiptoeing that offers interlude 

to birdsong and conversation-drip

from leaf and sky,

a kalagediya and solitude;

there's a knife being cut by heart

words that are overtaken by words

a stumbling more firm

than stride and stop sign;

and tonight

as cut-glass and blood 

sack-cloth humility

and the crossing of ash

a Franciscan at your door

arrived

to wait

for the collapse of centuries

and the proscription of words. 

බෝනික්කන්ගේ කතාවක්*

දොර ඇරෙන්නේ 

තට්ටු කරන්නන්ටම නොවේ
දැන හැඳුනුම්කම ම වරමකි
නෑකම ම අවසරයකි
ඉතින් පැමිණෙති
ගොදුරු කර ගනිති
ගනිති ගනිති ගනිති

හැඩුම් නාඳුනන

පුංචි බෝනික්කෝ
මුල්ලක ට වී
වකුටු වී
මැරෙති
මැරෙති
මැරෙති.

*සේයා, විත්‍යා සහ අනෙක් දියණියන් සිහිකරමින්