පසන් කොඩිකාර

ආවා ගියා ද 

ගිහින් ආවද  

මෙහේම හිටියද 

තවමත්
ඇවිත්
නැද්ද?

ඒ කෙසේ වෙතත්... 

හීන් ම හීන් හඬකි 

ඇසුන නෑසුන 

සුවඳකි 

අතැඟිලි අතරින් ගිලිහෙන 

රසදියරකි 

දැනෙන නොදැනෙන ස්පර්ශයෙන් 

නොමැකෙන දෑ  කළ.

පිටස්තරයෙකි පිටුවහල් කළ 

හැඳුනුම් පතක් නොමැති 

නන්නාඳුනන හිතවතෙකි 

නේවාසිකයෙකි 

අනේවාසිකකම් කියා දෙන  

          ජීවිතයේ 

          ගීතයේ 

          වචනයේ           

          වීදියේ 

          ප්‍රේමයේ.

නික්මයාම තුල ජීවමානයි 

පරාජිතයි ඔහු අප පැරදුන බැවින් 

පිබිදී සිටී අප  අවදි කළ  බැවින්

තවමත් අසල්වාසියෙකි  

විශ්වාස කළ සත්‍යයන් ද 

අවතැන් වීම වෙනුවෙන්ද 

පෙනී සිටි බැවින් 

දෛනික සිපිරිගෙදරින් 

පලා  ගොස් 

තහනම් දේශයේ සිත් සේ 

මං පෙත් හෙළි කළ බැවින්  

මළවුන් අතර ජීවත් වූ බැවින්  

මියගොස් ජීවිතයට වරමක් 

දිනාගත් බැවින් 

කළු-සුදු විශ්වයකට  

වර්ණ වත් කරයි 

හීන් ම හීන් හඬකින් 

සුවඳකින් නම් කල නොහැකි.   

For Pasan Kodikara

He came in and went out

or was it the other way about?

Anyway, 

he was a whisper and a fragrance

utterly intangible

and yet with intangibility stamped

a presence that stayed and stayed;

he was ‘out’

as in outcast and un-belonged

he was ‘in’ 

in a way we could never be,

in life

in song

in word

in love

omnipresent in absence

absent in his astrally 

lost because we were lost

found because he found us

just by being

by inhabiting fidelity

to held beliefs of un-belonging

by trespassing 

out of everyday prisons 

by living 

among the dead

by dying

to enter the afterlife 

of life he crafted

with whisper and fragrance.

Also read:

Pasan Kodikara in and out of text

Pasan Kodikara -- a poet lost in translation

Pasan Kodikara left behind the softest footprints

Pasan Kodikara -- the perfect Bohemian

තිරය විවර වූයේ පරිපූර්ණ බොහීමියානුවාගේ නික්ම යෑමට යි

පසන් කොඩිකාර: පරිවර්තනයේ අතුරුදහන් වූ කවියෙක්